ons geheugen

Als een muur, waar we onze herinnering

aan ophangen, punaises prikken

door gevoeloze feiten heen.

Zoveel, zo machtig veel

dat je het prachtig behang

niet eens meer ziet.

Het vermoorde idee van alleen zijn

vervolgd ons door 't leven,

verlaat ons als we sterven,

verliest ons als we zelf weten wat we doen.

Ons geheugen, als een memoriewall

volgeprikt met emotie, verlangen en alleen zijn.

Geboren om te sterven,

sterven, om voort te leven in de herinnering van...

Geschreven door

lurin

Reacties op dit gedicht

lurin vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

lexx:	Vrijdag, maart 09, 2007 18:21
Prachtig gebracht ..!! Geboren om te sterven ja .. maar toch als juiste 2 mensen treffen worden emoties geboren welke de hele muur wegvagen :)(lijkt me zo)Hm wat mooi dat je over dat geheugen schrijft ..Kus

Over dit gedicht

Auteur: lurin
Gecontroleerd door: maneschijn
Gepubliceerd op: 09 maart 2007
Thema's: [Leven] [IK] [Delen]