....


Ik weet het nog..
de herinnering aan die tijd..
dat ik met gesloten ogen..
op de lijn kon blijven staan..
Je hield mijn hand vast..
liet me jou vertrouwen..
het lukte..
je liet me staan door je liefde..
De woorden spookten door mijn hoofd..
‘ voor altijd, voor altijd. ‘
het was voor altijd zei je me..
terwijl je toen al wist dat het niet goed zat..
Schuldgevoelens namen je hart over..
niet realiserend wat dit met mij zou doen..
je had mijn hand vastgehouden..
je had me laten lopen vol zekerheid..
en vol liefde, voor de eerste keer voelde ik me belangrijk..
Ik smeekte de engelen om dat gevoel..
nooit meer van me af te nemen..
maar dat gebeurde wel..
de woorden staken me neer..
de kracht liet me van de lijn glijden..
Jij stond roerloos aan het einde van het touw..
boven aan de put, de o zo diepe put..
waar ik net was uitgehaald..
waar je me in laat vallen..
ik hoopte nog dat je opnieuw mijn hand zou pakken..
maar deze keer gebeurde het niet meer..
Het is voorbij..
ik probeer het me nog steeds te realiseren..
maar het dringt niet door..
alles gaat veelste snel..
het is me allemaal teveel..
en soms wou ik dat iemand zich kon inbeelden..
hoe het is om zoveel te moeten verwerken..
Het verleden is het beginpunt..
waar ik mee moet beginnen..
het is een tijd die ik weg gestopt heb..
omdat ik dacht dat ik dat wel zou vergeten..
maar het is niet waar..
moet het nog steeds verwerken..
Ik voel dat ik het niet kan..
het is nogmaals teveel..
teveel voor mij..
alles blijft hangen..
overal wordt over gepraat in mijn hoofd..
De twee stemmen..
die mijn beslissingen onzeker maken..
die het niet mogelijk maken..
om een beslissing te nemen..
Geloof je me..
als ik zeg..
dat ik het zo niet allemaal gewild heb..
ik wou nooit dat meisje zijn..
hoe ik was..
ik voelde me niet goed..
het lijkt erop dat mijn ziel..
niet bij mijn lichaam hoort..
en andersom..
zo voel ik me..
alsof ik me eigen ooit ben verloren..
in de eeuwige diepte van de vage herinneringen..
Al die beelden en gedachtes..
die slopende procenten..
van uiterlijk en innerlijk..
voel me een product..
wat elke minuut weer goedgekeurd moet worden..
al die beoordelingen..
al die kwetsende woorden..
Het is gewoon alles..
en zeker toen..
ik voelde me niks meer dan een product..
ik voelde me..
alsof ik een gevoelloze pop was..
die gebruikt werd..
nooit wou je me ontmoeten..
het kwam zelfs niet in je op..
zovaak had ik je nodig..
zovaak had ik even een omhelzing nodig..
echt nodig..
Zovaak tranen gelaten..
met feestdagen..
zelfs op mijn verjaardag..
ik wou zo graag..
dat je er zou zijn..
maar nooit kwam die verdoemde wens uit..
En altijd is het het zelfde antwoord..
‘ ooit, ooit. ‘
zal iedereen vertellen..
dat ik niet meer in ooit geloof..
ooit is verdriet voor mij..
Ondertussen lopen de tranen over mijn gezicht..
ze prikken in de open wonden..
het bloed verdund zich en volgt een weg naar de bodem..
Het enigste wat ik dan voel..
is de eeuwige pijn..
de pijn die me af probeert te leiden van datgene..
wat me elke seconde bezig houdt..
Jij.

Alles draait om jou..
het is altijd al zo geweest..
het is slopend..
zo slopend van binnen..
want elke keer weer..
kan ik dingen niet zeggen..
want elke keer weer..
ben ik bang voor een besluit of een beoordeling..
of nog erger een ruzie..
Elke keer weer maken de stemmen..
mijn besluit om het wel of niet te zeggen..
erger en moeilijker..
Kan niet meer besluiten..
ik leef in mijn wereld vol met twijfels..
vol met zelfhaat en vol met schuldgevoelens..
Er zijn momenten dat ik het wekenlang niet laat merken..
maar ooit zit ik zo vol ellende, dat ik het opgeef..
het komt dan als een vloedgolf aan..
dat spijt me, het spijt me van alles..
dat zijn de woorden..
waarmee ik mijn schuldgevoel kleiner wil maken..
maar het lukt niet..
zelfs niet als jij ze accepteert..


....