passerende stilte

mijn staat van zijn is slechts een zweem van duisternis
een stilte die ooit in drukte veranderde
stilte omhult mij als een sluier doek die ik vrijwillig kan afleggen

mijn woorden blijven slechts in mijn herinneringen voortbestaan
zo schrijden zij langzaam voort in anonimiteit
de woorden die onuitgesproken bleven

ik zoek naar beroering als ik die zou kunnen vinden
maar ongevonden blijft die
niets bezorgt mij een dolkstoot

mijn lichaamstaal is slechts doordrenkt van onzichtbare gebaren
handelingen die ik verricht zijn slechts te zien met een verrekijker
die mijn verleden kan overzien

mijn verleden laat zich niet overzien
slechts de tijd moet zijn werk doen
het werk dat nu gedaan moet worden

toch ben ik niet onbereikbaar ik ben niet mensenschuw
mensen zouden mijn leven moeten binnenrennen om daarna bij te komen
want rennen doe je niet zomaar

van de stilte verbannen wacht ik op respons van de wereld
respons op wat ik doe
op mijn gehele persoon

want stilte kleurt mij niet langer het ontsiert mij
slechts zijn tegenpool zal ik verwelkomen met een lach
een brede lach die om mijn mond zal verschijnen