de ijstijd van morgen
god, wat mis ik
jouw kalmerende vriendschap
als ik gejaagd door gedachte
hondsdol mijn rede tracht
te vatten in wat woordjes
die jij alleen verstaat
het is koud wenen hier
mijn vingers breken af
als ik je ogen aanwijs
om me te laten zien
in de duistere schemer
van mijn voelen
dus blijf ik hier
maar zitten en liggen
in foetushouding
wachtend op de stilte
die me na het schreeuwen
te rusten legt in de ijstijd
van morgen
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Maandag, maart 12, 2007 23:12 |
| Prachtig beeldend voelbaar overgebracht door jou. Liefs, sunset |
|
| kerima ellouise: | Maandag, maart 12, 2007 14:55 |
| knap geschreven deze intense strijd van gemis ! liefs, kerima ellouise |
|
| Radho: | Maandag, maart 12, 2007 08:53 |
| Zo droef, aangrijpend en zo mooi geschreven. | |
| hiljaa: | Maandag, maart 12, 2007 08:49 |
| intens beelden! knufleifs--hiljaa-- |
|
| Artifex: | Maandag, maart 12, 2007 07:56 |
| Intens, rakend... Liefs, Artifex. |
|
| Innerchild: | Maandag, maart 12, 2007 07:51 |
| Rilling ... | |
Over dit gedicht
| Auteur: Het Gejefte | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 12 maart 2007 | ||
| Thema's: | ||