starend kijk ik naar buiten,
naar kinderen die daar spelen,
zonder mijn gevoel te uiten.
zonder het met iemand te delen.
voel ik de tranen in mijn hart,
en de brok ik mijn keel,
dat me even verward.
het wordt me even teveel.
zonder papa moet jij je redden,
nooit zul je een spel met hem doen,
nimmer eens een potje wedden.
nooit die ene dikke zoen.
al voor je geboorte wilde hij niks van je weten,
zag je liever gaan dan komen,
wist nieteens hoe je ging heten.
geloofde niet in mama's dromen.
nog staar ik naar buiten,
met de tranen over mijn gezicht,
toch mijn gevoel te uiten.
onder t schrijven van dit gedicht.
papa wou jou geen leven geven,
en dit is moeilijk en zwaar,
je bent toch bij mij gebleven.
ik sta altijd voor je klaar.