Voorgoed...
Ik duw op de bel van je hart, maar niemand doet open.
De verwarring staat in je ogen te lezen.
Ik duw nog es op die bel, de deur staat op een kier.
Laat me eventjes binnen, al is het maar een halfuurtje.
Vergeef mij, met al mijn fouten, aanvaard me zoals ik ben.
Ik heb je zo hard nodig, veel vraag ik niet.
Blijf bij mij, voorgoed.
De verwarring staat in je ogen te lezen.
Ik duw nog es op die bel, de deur staat op een kier.
Laat me eventjes binnen, al is het maar een halfuurtje.
Vergeef mij, met al mijn fouten, aanvaard me zoals ik ben.
Ik heb je zo hard nodig, veel vraag ik niet.
Blijf bij mij, voorgoed.
Reacties op dit gedicht
| loverkes: | Woensdag, maart 14, 2007 17:37 |
| amai!tis bangelijk!zo mooi verwoord! prima! xjx |
|
| Windwhisper: | Woensdag, maart 14, 2007 00:37 |
| wohhhhhhh dit is mooi zo vragend zo warm liefs Cobie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: _Valesca_ | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 14 maart 2007 | ||
| Thema's: | ||