Uit vette klei
uit vette klei
wil de horizon voorbij
maar ben getogen uit vette klei
die veel te vaak verdronken is
ze zuigt me terug
als ik ontstijgen wil de wortels
lam de stam weer te beschonken is
dan wuiven slechts mijn bladeren
door geestrijk vocht dat in het sap
van aderen verruiming en vergeten zocht
wil melker
14/03/2007
Reacties op dit gedicht
| fortuna: | Woensdag, maart 14, 2007 11:38 |
| Prachtig weer. En eens wordt de klei zacht begaanbaar. Liefs |
|
| H.J.: | Woensdag, maart 14, 2007 09:43 |
| was ik net aan het reageren, vloog de site er uit. ik wilde maar zeggen dat je een poëet bent en dat ik je graag lees. het wordt een mooie dag geniet. |
|
| sunset: | Woensdag, maart 14, 2007 08:01 |
| En ''t wuiven wordt door niets gestoord de stilte is omgeven waar ''t riselen als het woord gehoord dat dichtend j''ons gegeven Jouw poëzie is die bekoord. Liefs en vriendschappelijke genegenheid, sunset |
|
| remie: | Woensdag, maart 14, 2007 07:33 |
| kort, maar zeer krachtig...liefs remie | |
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 14 maart 2007 | ||
| Thema's: | ||