Bela Lugosi is dood
gekleed in donker linnen
waadt ze door wat eens
hersenspinsels waren
nu een onzichtbare doolhof
een onherstelbaar kluwen
de kweekvijver van goddelijke
gedachten en moeder gevoel
het regent sterren als ze zweeft
doorzichtig kalm als een bries bij
volle maan langs dovemansoren
van harten die haar in zich droegen
in rouw, van de rijstpap naar de hel
van haar heidense schepping naar de
geboorte van haar hemelse sterven
maar geen sterveling was zij, immer
zwijgzaam voelen fluisterend als een
recept bij gebakken tranen die nooit
geweend zullen worden bij geluk of
eeuwigdurend treuren
geen vrouw, geen mens,
geen kuis verlangen in het hoofd
van haar liefde, haar stille doder
na een kus die zij nooit verdiend had
op haar hoofd, dat gevallen in de nacht
bleef tollen op het ijs
Bela Lugosi is dood
Reacties op dit gedicht
| dichterbij: | Woensdag, maart 14, 2007 23:50 |
| heel mooi verwoord lieve groet |
|
| Mathilde: | Woensdag, maart 14, 2007 20:59 |
wat is dit geweldig... met name de laatste strofe blaast me van mijn stoel... hulde!! |
|
| kerima ellouise: | Woensdag, maart 14, 2007 16:15 |
| prachtig geschreven ...leest in één adem, deze mooie powezie ! liefs kerima ellouise |
|
| Rebelle: | Woensdag, maart 14, 2007 15:36 |
| Wat prachtig! Klasse! Liefs, Rebelle |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Het Gejefte | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 14 maart 2007 | ||
| Thema's: | ||