Twee starende ogen.
Strak en recht vooruit gericht.
Zo waar en zo gelogen,zijn alle witte en lege vlakken wat opdoemen in het zicht.
Waar is hij...?Hij, die wat mijn tranen nog kon drogen.
Vrij is voor mij niet meer zoals de betekenis van vrij.
Ik leef het leven zoals het leven dat van zijn waarheid is gelogen..
En spreek woorden van liefde niet meer uit, omdat het me de drugs in heeft bedrogen

Ik kijk naar dat wat mij toe zal gaan komen.
starend tot naar alle krankzinnigheid dat de kalmte verstoorden in mijn leven.

Hoe diep kunnen tranen verdwalen in mijn eigen "land der dromen"?
En hoe word er weer kleur in de lege en witte vlakken gegeven.

Wanneer stopt deze verziekte tegenstrijd?!
Ik durf hem niet meer los te laten!
Ik pak de drangen steeds steviger vast.
Wanneer word ik uit deze onrealistishe werkelijkheid bevrijd?
Want ik schrik wanneer ik in de stilte toch meen iemand te horen praten.

Zijn mijn gekozen keuze's eigelijk ongekozen, omdat ik ze niet heb doen kiezen.
ren ik door langs alle bloed rode rozen, en kan ik hem dus helemaal niet meer verliezen?

waarom spreekt hij in mijn hoofd dan steeds tegen?
En dat zonder iets tegen mijn te zeggen.
vertel het mij?
Want ik kan geen antwoord erop neer doen leggen.!