te laat
je liep over straat
met bloedende polsen
enkel sporen vielen op de grond.
mensen keken naar je
maar niemand stopte je
en je liep verder
rode omringde ogen
tot dat punt
je lachte
daar was je uitkomst
daar was je doel
wat je zolang wilde
je moeder liet geen enkele traan
een slok wiskey nam ze
en zei opgeruimd staat netjes
iedereen keek je aan
niemand die je stopte
het was te laat...
Reacties op dit gedicht
| jantje maan: | Donderdag, maart 15, 2007 12:31 |
| kreeg koude rillingen liefs marc |
|
| erje: | Woensdag, maart 14, 2007 23:41 |
| had je andere gedicht al gelezen maar het blijft diep bedroeft, lees ook liever vrolijke gedichten liefs erje |
|
| dolphingirl: | Woensdag, maart 14, 2007 21:26 |
| een gedicht om stil van te worden liefs dolphingirl |
|
| Windwhisper: | Woensdag, maart 14, 2007 20:07 |
| brrrr krijg het er koud van sterkte Cobie |
|
| M@rcel: | Woensdag, maart 14, 2007 18:20 |
| intens droef-rakend geschreven.. Liefs M@rcel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: fran92 | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 14 maart 2007 | ||
| Thema's: | ||