Koud
mocht de dag nog kouder zijn, dan slaan de handen dicht
dan is daar staande ovatie, voor mijn versmolten gezicht
en als mijn handen dan koud zijn, ver van die van jou
vergeet dan hoe je ze vasthield, ze warmblazen zou
mocht de last ondraagbaar zijn, dan laat ik hem staan
dan is daar een eenzaam voetspoor, dan is het gedaan
en als ik dan moe ben, leg ik me neer zonder spijt
vergeet dan dat ik ooit bestond, ik ben verleden tijd
Reacties op dit gedicht
| Cora (ZIJ): | Donderdag, maart 15, 2007 13:10 |
| mooie zinnen, knap werk, | |
| sunset: | Donderdag, maart 15, 2007 13:09 |
| Wat een droef hunkerend verlangen verwoordt je hier op een integere mooie mannier. Liefs, sunset |
|
| EveryTearTellsAStory: | Donderdag, maart 15, 2007 11:01 |
| moooi | |
| Innerchild: | Donderdag, maart 15, 2007 07:49 |
| Jij schrijft mooi ... Innerchild |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Quira | 
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 15 maart 2007 | ||
| Thema's: | ||