teveel verdriet .
ik trok het niet meer
vanbinnen had ik zoveel zeer
ik ging weg van de les
dit keer eens zonder mijn mes
en daar stond ik in een hoek
helemaal in het niets op zoek
ik was zo verdrietig en bang
stond alleen in een donkere gang
maar ik was mijn mes vergeten
vanbinnen begon ik al te zweten
ik moest iets doen dat pijn deed
bijna sloeg ik een wanhopige kreet
ik begon mezelf te slaan
liet mijn hoofd tegen de muur gaan
tranen stroomden over mijn wangen
ik voelde me vanbinnen in mijn verdriet gevangen
mijn hoofd bonkte helemaal
en ik kon niet meer op mijn benen staan
ik zakte in elkaar op de grond
en het duurde een tijdje voor ik weer op stond
ik kan er echt niet meer tegen
waarom kan ik niet gelukkig leven
Reacties op dit gedicht
| ~Elizabeth~: | Zaterdag, maart 17, 2007 11:32 |
| Wow heftig, knap geschreven.. meis er is hoop! | |
| schoolisleuk100: | Vrijdag, maart 16, 2007 18:41 |
| Hou je gOed ! .. |
|
| EveryTearTellsAStory: | Vrijdag, maart 16, 2007 18:04 |
| mooi... intens verdriet |
|
| Lizzy-liz: | Vrijdag, maart 16, 2007 17:54 |
| He meis ik voel met je mee! Kop op zullen we samen knokken? Liefs |
|
Over dit gedicht
| Auteur: lovely.A | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 16 maart 2007 | ||
| Thema's: | ||