Een traan
Een traan rolt over haar wang
Waarom is ze zo eenzaam,
Met al deze mensen om haar heen.
Verdriet over walmt haar,
Maar niemand begrijpt,
Zulke dingen vragen tijd.
Lachend naar buiten,
Toch zo alleen vanbinnen.
Wensend op een einde,
Op opnieuw begin.
Weg met de pijn,
Weg met het lijden
Weg met de eenzaamheid
Al deze donkere tijden.
Ze wou dat het over was,
Toch begrijpt ze nu,
Er komt nooit een einde,
Een einde aan dat lijden.
Reacties op dit gedicht
| Elinee: | Zondag, april 15, 2007 16:13 |
| herkenbaar, echt heel erg mooi. sterkte! kop op! Liefs, eline |
|
| mobar: | Vrijdag, maart 16, 2007 18:23 |
| Droevig, maar wel mooi geschreven, groetjes Mobar. |
|
| MayadeBij*: | Vrijdag, maart 16, 2007 17:55 |
| mwah.. afgewisseld met exorbitant genot komen we al een hèèl eind hmmhaha. kus! | |
| Lizzy-liz: | Vrijdag, maart 16, 2007 17:52 |
| Mooi geschreven. Herkenbaar.. Liefs |
|
| NnEAh: | Vrijdag, maart 16, 2007 17:13 |
| Sterkte, en onthoud, ooit komt er ook voor jou een nieuw begin. Liefs, Hanne |
|
Over dit gedicht
| Auteur: *Lostje* | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 16 maart 2007 | ||
| Thema's: | ||