Gesprek met de dood

ehm.. hoe zal ik mijn brief beginnen.. "geachte dood,"
neeej, dat klinkt niet, .. "geliefde dood", ja dat is beter.
*trinnng* hee, de bel! even kijken.

*kraaaaak*

- Goeiemiddag, ik dacht maar eens op bezoek te komen.
- Eh, en u bent?
- De dood, aangenaam.
- Oh, oke, eh, kom maar binnen dan. Neem een stoel zou ik zeggen. Ik wilde net een brief naar u gaan schrijven.
- Een brief naar mij, waarom?
- Ach ik wens slechts te sterven.
- Dus ik ben hier op het juiste adres?
- Ja, mag het snel?
- Ho ho, rustig maar, WAAROM wil je gaan?
- Mijn leven is louter smart op smart, wat zal ik anders wensen? Ik ruïneer andermans leven, het mijne is slechts as..
- En er is werkelijk geen hoop meer?
- Ik zie geen uitkomst meer, al mijn hoop is vergaan.
- Juist. En hoe zou je willen sterven, gezien de situatie een zelfmoord?
- ...
- Polsen doorsnijden, overdosis medicatie, van de brug, voor de trein,
of toch liever van de flat af, welke prefereer je?
- Het maakt me niet meer uit, als ik maar écht ga.
- Daarvoor is de laatste écht aan te bevelen, succes verzekerd.
- Ach, doe maar dan, dank u. Het liefst nu, kan dat?
- Nou ik ben wel druk, maar vooruit.

*deur uit, eerste straat links, tweede rechts, een flat*

*12 verdiepingen hoger*

- Nou we zijn er bijna, wil je echt nog steeds?
- Mijn wereld is zwart, zwarter dan zwart..
- Oké dan, houd mijn hand vast, en kijk naar beneden.
- ...
- Als je daar bent, ben je verlost van dit leven.
*fluistert schor: dankuwel*
- Succes!

En ze sprong, sprong om nooit meer te spreken.
Sprong om nooit meer te huilen.
Om nooit meer te schreeuwen.
Ze dacht dat dit het einde was.

Ze dacht dat dit het einde was.
Maar dit was slechts het begin.
Ze had de weg naar Golgotha gemist.