twee woorden verwijderd,
Verwijderd van de waarheid
De waarheid die me zoveel doet,
Elke keer op het punt staan het te vertellen
Maar toch steeds weer niet doen.
Wanneer komt het moment
Dat ik geen keus heb
Dat ze het gewoon weten
Zonder dat ik het heb verteld
Dat ze me betrappen
En ze boos worden
Misschien worden ze niet boos
Als ik het zelf vertel
Misschien worden ze heel erg boos
En zijn ze teleurgesteld.
Maar misschien zijn ze niet boos
Alleen teleurgesteld
Dat zou een geruststelling zijn
Het overal kunnen doen
Zonder me zorgen te maken.
Niet elke keer als ik het doe
In angst zitten dat ze het zien
Maar nooit meer zonder kunnen
Omdat het niet stiekem hoeft
Het altijd te kunnen pakken.
Nooit meer denken dat ik moet stoppen
Omdat ik er niet aan kan komen
Altijd even kunnen pakken
Altijd even afleiding in moeilijke tijden
Elke keer als me iets word verteld
Wat ik er vind er gewoon één op kunnen steken
Nooit in angst zitten dat me moeder binnen komt
Nooit meer liegen tegen mensen
Omdat me ouders het toch al weten
Dan mogen hun het ook wel weten
Mensen krijgen een andere gedachte
Een gedachte van daar hebben we haar weer
Mensen denken dat ik erbij wil horen
Dat is het niet want het is niet stoer
Ik kan er niks aan doen
De verleiding was gewoon te groot
Altijd lagen ze voor me
Na 12 jaar erna kijken toch maar gepakt
Zo zonde van me leven
Maar moet ik het nou vertellen of niet
Ik twijfel erover
Want wat gaan mensen van me denken
Wat een moeilijke keus
Help!!!!