Dement
Dement, zeggen wij, klinkt voor ons zo gewoon,
je werkt ermee, verdient daardoor je loon.
Je haalt ze uit bed, geeft ze de thee,
maar met die mensen, wat doe je ermee?
Zie je die vrouw, niet wetend waar ze is,
maar blij met je aandacht, 's morgens nog fris.
Maar jij hebt zo'n haast, moet snel verder gaan,
en deze vrouw voelt dat toch wel aan.
Geen mens, geen aandacht, iedereen loopt voorbij,
dan wil ze ook niet meer wachten op mij.
Gaat lopen, loopt de gang op en neer,
je probeert haar te bereiken, dit is de ommekeer.
Ze wil niets meer weten van je collega's of jou,
blijft lopen, blijft sjouwen, dat is de tol.
Je weet het, je voelt het, dit is onze fout,
wat heb je eraan of je wel of niet van haar houdt.
Je geeft niet langer datgene waar ze voor vecht,
je geeft niet genoeg aandacht,
"Geen tijd" is wat je zegt.
Vlug wassen, snel eten, zet ze maar neer,
vanmiddag na tweëen zie je ze weer.
Om zo met hen om te moeten gaan,
beneemt je de adem, kun je niet aan.
En thuis loopt er een traan over je wang,
't zijn mensen, mijn hemel... dat maakt me zo bang.
je werkt ermee, verdient daardoor je loon.
Je haalt ze uit bed, geeft ze de thee,
maar met die mensen, wat doe je ermee?
Zie je die vrouw, niet wetend waar ze is,
maar blij met je aandacht, 's morgens nog fris.
Maar jij hebt zo'n haast, moet snel verder gaan,
en deze vrouw voelt dat toch wel aan.
Geen mens, geen aandacht, iedereen loopt voorbij,
dan wil ze ook niet meer wachten op mij.
Gaat lopen, loopt de gang op en neer,
je probeert haar te bereiken, dit is de ommekeer.
Ze wil niets meer weten van je collega's of jou,
blijft lopen, blijft sjouwen, dat is de tol.
Je weet het, je voelt het, dit is onze fout,
wat heb je eraan of je wel of niet van haar houdt.
Je geeft niet langer datgene waar ze voor vecht,
je geeft niet genoeg aandacht,
"Geen tijd" is wat je zegt.
Vlug wassen, snel eten, zet ze maar neer,
vanmiddag na tweëen zie je ze weer.
Om zo met hen om te moeten gaan,
beneemt je de adem, kun je niet aan.
En thuis loopt er een traan over je wang,
't zijn mensen, mijn hemel... dat maakt me zo bang.
Reacties op dit gedicht
| iemand333: | Zondag, juni 07, 2009 22:13 |
| het zet me wel aan het denken.. mooi gedichtxxxxx |
|
| Ludy: | Zaterdag, maart 17, 2007 16:25 |
| Zeer veel respect heb ik voor het feit dat je nog steeds oog hebt voor de werkelijke behoeften van deze mensen. Besef wel dat je nooit genoeg tijd zult hebben voor demente mensen, tenzij er voor elke persoon een hulpverlener zou zijn. Kinderen vragen minder aandacht. Je schrijft er heel open, eerlijk en stijlvol over! Graag gelezen en ik wens je veel sterkte. Liefs, Ludy |
|
| ruud vervaart: | Zaterdag, maart 17, 2007 15:55 |
| ja lijkt me ook frustrerend, je doet zo je best om die mensen te helpen, maar het systeem laat het niet toe, kinderen kijken helaas ook te weinig om naar hun ouders als ze in een verzorgingshuis zitten. Je doet humaan werk, veel respect ;) |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Trufje | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 17 maart 2007 | ||
| Thema's: | ||