De bloem is je ziel.
Wat de bloem ook probeert,
De bladeren, de ondoordringbare muur ,
sluit zich vanzelf bij duister.
Zonder contact met de buitenwereld
leeft het verder heel alleen en hoort alleen gefluister.
Het maakt nu niet uit of het nu droog is
of dat het regent op dit uur,
Het binnenste van de bloem blijft
ontastbaar achter die muur.
Dan komt het eerste beetje licht.
De bladeren gaan een beetje open ,
en na een tijdje komt de ziel van de bloem in zicht
Het gefluister wordt nu luider.
De duisternis wordt helderder.
De muur die langzaam verdwijnt
maakt de woorden nu verstaanbaar.
En de bloem nu in het geheel overeind.
Trots als een pauw die zijn nu de bladeren ontvouwt.
Nu weer gelukkig , de ziel glimt als goud.
De bladeren, de ondoordringbare muur ,
sluit zich vanzelf bij duister.
Zonder contact met de buitenwereld
leeft het verder heel alleen en hoort alleen gefluister.
Het maakt nu niet uit of het nu droog is
of dat het regent op dit uur,
Het binnenste van de bloem blijft
ontastbaar achter die muur.
Dan komt het eerste beetje licht.
De bladeren gaan een beetje open ,
en na een tijdje komt de ziel van de bloem in zicht
Het gefluister wordt nu luider.
De duisternis wordt helderder.
De muur die langzaam verdwijnt
maakt de woorden nu verstaanbaar.
En de bloem nu in het geheel overeind.
Trots als een pauw die zijn nu de bladeren ontvouwt.
Nu weer gelukkig , de ziel glimt als goud.
Reacties op dit gedicht
| a.nettenbreyer: | Vrijdag, februari 08, 2002 19:04 |
| Wat een prachtig gedicht, heb het tweemaal gelezen eenmaal zachtjes en stil, en de tweede keer hardop. Schitterend gewoon. Agnes |
|
| The Cowboy: | Zondag, februari 03, 2002 13:49 |
| Sprakeloos.. Zit echt een hoop in... G. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Eddy Mulder | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 02 februari 2002 | ||
| Thema's: | ||