wie kan iets verklaren
zodat je mij kan bedaren.

de laatste tijd voelde ik me niet goed bij jou.
maar ik hield heel veel van jou.

in mijn hart wist ik dat we verschilden.
maar het echt onder ogen zien is niet wat ik wilden.

totdat mijn opa ineens een hersenbloeding kreeg.
mijn hart deed pijn en mijn gedachten waren leeg.

ik zocht mijn verdriet bij jou.
maar jij liet me mischien.. onbewust staan in de kou.

elke dag gingen me ouders naar het ziekenhuis.
en ik bleef hoop houden en dacht mijn opa komt wel weer thuis.

maar het werd steeds slechter er was geen vooruit zicht meer.
en dat deed verschrikkelijk veel zeer.

ik zocht mijn verdriet bij jou.
omdat ik zoveel van je hou.

maar jij ging vrolijk doen en je begreep mij niet.
en dat deed mij verschrikkelijk verdriet.

totdat mijn opa overleed.
jij kon hem niet dus ik snapten dat het jou niks deed.

maar toch een woordje van wat erg, een arm om me heen.
helaas van jou kreeg ik er geen 1.

een dag na de crematie ging ik naar jou,
ik wou met je praten maar jij werd zo lauw.

het werd ruzie, ik zei; dat het beter over kon zijn.
maar achter af deed het toch wel pijn.

ik sprak je dinsdag en toonde mijn spijt,
maar jij zei: je bent mij kwijt.

je bleef me bellen en kwam donderdag nog langs.
ik dacht krijgt onze liefde dan nog een kans?

maar nee hoor want zondag zei je dat je geen verdriet meer om mij had.
en op dat moment werd ik iedereen en alles zat.

ik zei dat het geen nut meer was om mij te bellen.
want hij zat alleen maar hoe leuk hij het met zijn vrienden had te vertellen.

jij gooide de haak neer.
dat deed best wel zeer.

ik belde je terug en jij zei dat we vrienden kunnen blijven.
maar ik kan dat nu nog niet, want ik kan je nooit meer krijgen.

nu bel je niet meer je bent vast boos.
ik weet niet meer wat ik moet doen ik ben radeloos.