Ik kan het niet uitstaan.
Om te leven zonder echt te kunnen bestaan.
Ik voel me aleen.
Met niemand om me heen.
Wie geven er nou echt om my?
Dat gevoel maakt me niet echt blij.
Ik wil zijn wie ik ben.
Maar durf me zo niet te vertonen.
Ik ben bang mezelf te laten tonen aan anderen.
Bang dat ik er niet bij zal horen.
Myn leven begint nu al fout.
Maar ik houd moed.
Nu ik eerlijk mag zijn zal ik het vertellen.
Ik houd moed voor 1 persoon die voor my zo ondzettend belangrijk is, en als er ooit iets met die persoon zal gebeuren, zal ik het mezelf nooit vergeven dat ik niet by hem kon zyn.
En die persoon ben jij.