Herinnering
Herinnering
Terwijl de schaduw groeit
bij een ondergaande zon
Lijken we dodelijk vermoeid
Terugdenkend aan hoe het begon
Zomerdagen zonder eind,
voor altijd vervlogen.
Zielen ondermijnt,
vervaagd als regenbogen
Het waarom is vergeten,
zeggen zonder te menen
Pijn is niet te meten,
wanneer jij en ik zijn verdwenen.
Als water,
glip je door mijn vingers heen.
Het wordt alsmaar later,
en ik voel me alleen.
De maan schijnt
melancholisch zijn licht.
En in deze nacht verdwijnt,
de lach van je gezicht.
Heel geleidelijk,
ga je van mij vandaan.
Ik huil en kijk,
naar jou, mijn stervende zwaan.
En pas bij het slot,
is het dat ik me realiseer,
wij maakten elkaar kapot,
en toch wil ik je zoveel meer…
Jij bent vertrokken,
de nacht en ik zijn een.
Ik denk aan je blonde lokken,
en de zon die er eens op scheen.
Terwijl de schaduw groeit
bij een ondergaande zon
Lijken we dodelijk vermoeid
Terugdenkend aan hoe het begon
Zomerdagen zonder eind,
voor altijd vervlogen.
Zielen ondermijnt,
vervaagd als regenbogen
Het waarom is vergeten,
zeggen zonder te menen
Pijn is niet te meten,
wanneer jij en ik zijn verdwenen.
Als water,
glip je door mijn vingers heen.
Het wordt alsmaar later,
en ik voel me alleen.
De maan schijnt
melancholisch zijn licht.
En in deze nacht verdwijnt,
de lach van je gezicht.
Heel geleidelijk,
ga je van mij vandaan.
Ik huil en kijk,
naar jou, mijn stervende zwaan.
En pas bij het slot,
is het dat ik me realiseer,
wij maakten elkaar kapot,
en toch wil ik je zoveel meer…
Jij bent vertrokken,
de nacht en ik zijn een.
Ik denk aan je blonde lokken,
en de zon die er eens op scheen.
Reacties op dit gedicht
| Roland Hainje: | Maandag, maart 19, 2007 14:56 |
| zeer mooi ''de eenzaamheid'' omschreven..zacht beeldend, met respect! graag gelezen, xRo |
|
| MizzTeaQ: | Maandag, maart 19, 2007 14:54 |
| Wat een pracht... Meeslepend dicht... Sterkte! Liefs, |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Pathos | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 19 maart 2007 | ||
| Thema's: | ||