Kathleen,

Je was die zondag o zo moe
en voor je ’t wist aan je laatste beetje leven toe
Ik zag hoe je kleur van je lichaam gleed
en de dood een blauwe tint op je smeet
Toen ik het belletje van de 2é hartstilstand hoorde ringen
zei ik, “koppel haar af van die nare dingen”
Riep toen heel hard en luid
zet alles aub nu maar uit !
Want iedereen begon zijn handen aan je te slaan
ik gilde dat ze weg moesten gaan
Waarom moest je voor een 2é keer worden gereanimeerd
je hele lichaam had zich tegen U gekeerd
Ieder orgaan had het begeven
maar zonder die kon jij niet verder leven
Ik kon je die pijn niet nog eens aandoen
en koos voor een waardig gaan met van mij nog een laatste dikke zoen
Die beslissing was moeilijk en doet nu nog veel pijn
maar ’t moest, ’t kon gewoon niet anders zijn
Want niets is erger om te zien
dat je werd overgenomen door zo’n stom” machien”
Ik hoop alleen dat ik goed heb gekozen
zodat je nu alweer kan beginnen blozen
Op een zachte bed in de hei
van de ons nu al zo verlangende groene wei
Hopelijk was mijn genoodzaakte keuze niet mis
anders smeek ik je nu al om vergiffenis
Want niets was erger in mijn leven
Dan U… mijn zus… op te moeten geven