Stil geluk
met schreeuwende scheuren
de banden verrekt
en toch kom ik er nog niet bij
van de wereld weet ik
behalve een jou en mij,
niets maar het geeft niet
Het was een tijd genoeg
om de leegte van dit hier
en van hiernaast
te vullen met gaten
En ik ben zo bang om
de waarde die ik hecht
te verspillen aan dromen,
aan illusies die mij vergaten