ons nest verliet
ons nest verliet
de stoelen trekken krom van verwarring
erop zitten heeft geen zin
wazig beslagen dringen in het tafelkleed
aangekoekte resten van oud zeer
de druppende kraan voorkomt een waterval
aan stromende tranen onbedwongen
het aanrecht staat er opgeruimd verlaten bij
een ontbijt voor twee is voorlopig verdrongen
uitgedeelde lakens kruipen in de kast
het bed kantelt van verdriet
eens vormden kussens een oase van genot
maar namen ontslag toen jij ons nest verliet
Reacties op dit gedicht
| kerima ellouise: | Zaterdag, maart 24, 2007 13:49 |
| heel erg mooi gedicht !!! prachtige zinnen erin verwerkt! knap ! liefs kerima ellouise |
|
| hiljaa: | Zaterdag, maart 24, 2007 07:21 |
| intens droefmooi verwoord! knufleifs--hiljaa-- |
|
| Ludy: | Zaterdag, maart 24, 2007 07:17 |
| nu teruggeworpen op jezelf hervind je straks je innerlijke wederhelft Liefs, Ludy |
|
| mums: | Zaterdag, maart 24, 2007 01:20 |
| droef beeldend meid... die kussens, dat aanrecht.....datgevoel. knuf liefs mums |
|
| Windwhisper: | Zaterdag, maart 24, 2007 00:30 |
| wat een diep verdriet spreekt hieruit Goede nacht liefs Cobie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: fortuna |  
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 24 maart 2007 | ||
| Thema's: | ||