De avonden.
Ik lag terug te wenen in mijn bed,
Omdat ik telkens besef
Dat ik jou niet kan krijgen,
Maar voor jou bergen verhef!
De avonden zijn het hardst,
Je ligt in je bed te dromen
Zalig, maar toch moet je wenen,
Aan al die dromen lijken toch een einde te komen.
Ik weet het niet,
Maar het voelt zo verdomd goed!
En toch doet het zo’n pijn!
Ik weet niet hoe het verder moet.
Ik wil nooit gaan slapen,
De nachten alleen in mijn bed,
De avonden zijn het hardst,
Ik ben met de microbe van hard verliefd besmet!
Omdat ik telkens besef
Dat ik jou niet kan krijgen,
Maar voor jou bergen verhef!
De avonden zijn het hardst,
Je ligt in je bed te dromen
Zalig, maar toch moet je wenen,
Aan al die dromen lijken toch een einde te komen.
Ik weet het niet,
Maar het voelt zo verdomd goed!
En toch doet het zo’n pijn!
Ik weet niet hoe het verder moet.
Ik wil nooit gaan slapen,
De nachten alleen in mijn bed,
De avonden zijn het hardst,
Ik ben met de microbe van hard verliefd besmet!
Reacties op dit gedicht
| white_eyes: | Zaterdag, maart 24, 2007 20:32 |
| mooi geschreven verliefd zij is soms lastig maar kop op! je moet vechten voor liefde, en niet opgeven succes vriendelijke groet, white_eyes |
|
Over dit gedicht
| Auteur: We_Become_One | 
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 24 maart 2007 | ||
| Thema's: | ||