Op de schommel
Glimlachend op de schommel
Starend naar het niets.
De zon aait mijn haar
En de wind streelt mijn huid.
Ogen gesloten, blind voor de aarde.
Toch beelden schietend langs mij heen.
Maar ik vertik het om te kijken.
Wiegend door de lucht,
Schommelt mijn glimlach.
Ogen gesloten blind voor de wereld
Dwarrelt er een traan zachtjes naar beneden.
Blind is haar val, doof is haar geschreeuw.
Mijn glimlach is weer gestorven.
Starend naar het niets.
De zon aait mijn haar
En de wind streelt mijn huid.
Ogen gesloten, blind voor de aarde.
Toch beelden schietend langs mij heen.
Maar ik vertik het om te kijken.
Wiegend door de lucht,
Schommelt mijn glimlach.
Ogen gesloten blind voor de wereld
Dwarrelt er een traan zachtjes naar beneden.
Blind is haar val, doof is haar geschreeuw.
Mijn glimlach is weer gestorven.
Reacties op dit gedicht
| ...lonely...: | Maandag, maart 26, 2007 21:51 |
| mooi! het leven is mooi, laat die glimlach weer tevoorschijn komen, dat is zoveel beter kus |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Evannah Una Brianna | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 26 maart 2007 | ||
| Thema's: | ||