Ik stop met geloven...
Ik geloof niet meer in jou verhaaltjes
Ik geloof niet meer in wat je doet
Maar elke keer laat je me smelten
En stralen van geluk
Al ben je zo ver weg verwijderd
En wil ik je nooit meer terug
Je maakt me aan het lachen
Of aan het huilen van geluk
Maar nooit zal het meer hetzelfde zijn
Onze liefde is voor altijd verdwenen
Onze liefde komt niet meer terug
Dit maakt me niet tot stralen van geluk
Ik geloof niet meer in onze toekomst
Of in ons leven met z’n twee
Al doet me dit pijn, je laat me altijd smelten
Alsof het voelt, dat ik bij jou wil zijn…
Reacties op dit gedicht
| Eenzaamheid | HW.H |: | Vrijdag, maart 30, 2007 23:34 |
| Ik begrijp wat je bedoelt.. Moeilijk... Maar heel mooi geschreven! | |
| Joyce-: | Donderdag, maart 29, 2007 19:55 |
| Pijnlijk is dat, heel begrijpelijk. Liefde heet dat geloof ik. Heel mooi geschreven, echt waar! Liefs, Joyce |
|
| rovago: | Woensdag, maart 28, 2007 07:12 |
| Ik begrijp het. Liefs. Rovago |
|
| semara : | Maandag, maart 26, 2007 20:52 |
| Mooi intens voelbaar... knuffie;) |
|
Over dit gedicht
| Auteur: schaapii | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 26 maart 2007 | ||
| Thema's: | ||