zwijg maar tegen me ben het gewend
Praat maar niet tegen me
dagen gaan voorbij
met geen woorden spreken tegen mij
wat heb ik je aangedaan
weet je het zelf wel eens
geen hoi kan er meer van af
dagelijks kom ik je tegen
maar praten doe je niet meer
van binnen ga ik dood
verdriet waar ik in verzuip
wat en waarom doe je me dit aan
zal ik maar vluchten is dat wat je wilt
een dood geboren kind?
Reacties op dit gedicht
| Roland Hainje: | Dinsdag, maart 27, 2007 19:57 |
| niet vluchten tulp! ervaren! lees wat anneke schrijft;) een droef gedicht, maar goed geschreven! knufff, xRo |
|
| anneke van dijk: | Dinsdag, maart 27, 2007 15:38 |
| dit zegt heel veel over die ander, niet over jou.... pijnlijk voor je, dat zeker... liefs, namasté, an |
|
| sunset: | Dinsdag, maart 27, 2007 14:50 |
| Verwarrende droefheid, tonend delend overgebracht. iefs, sunset |
|
| Marieke Herweijer: | Dinsdag, maart 27, 2007 14:47 |
| Heel mooi en herkenbaar! | |
| Riann: | Dinsdag, maart 27, 2007 14:33 |
| Ach meis maak je niet zo druk.We hebben allemaal wel zoiets op z''n tijd..ga lekker naar buiten geniet van de zon | |
Over dit gedicht
| Auteur: tulpje | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 27 maart 2007 | ||
| Thema's: | ||