Leven zij die mijn hoop doen dimmen
Jij met je blauwe ogen
schaduwogen in het hemelsblauw
ik reik mijn schaduwbogen
witte schaduwbogen tragisch trouw
rijzig weersta'k weer en wind
ijzig het wachten waardig vind
ben jij 's nachts des duizend schoon
zit ik zalig aan jouw troon
Maar als jij helder aanbreekt
jouw zonnestralen strelen
is mijn liefde al gebleekt
die jouw warmte stelen
zijn hoge witte schimmen
Ik ben slechts een berg beneden
Reacties op dit gedicht
| Ilse: | Zondag, december 05, 2004 19:54 |
| Best oke Groetjes Ilse bRuintjes |
|
| Anneke Van Nuffel: | Zaterdag, mei 04, 2002 14:27 |
| mooie rijm,mooie woorden,en toch niet overdreven prachtig ann |
|
| Patricia Spuy: | Dinsdag, mei 01, 2001 16:58 |
| Mooi met al die alliteratie. Het heeft wel wat dit gedicht, vooral met die laatste regel. Maar toch... niet zo mooi als anderen van jou. | |
Over dit gedicht
| Auteur: jeroen zwaap | 
|
|
| Gecontroleerd door: simpel | ||
| Gepubliceerd op: 01 januari 1970 | ||
| Thema's: | ||