Ik voel een steek in mijn maag,
als mijn telefoon weer gaat.
Soms vergeet ik dat het over is,
maar ik weet wel dat elke traan die valt
simpelweg voor iets is dat gelogen is.
Ik wil je uit mijn hoofd zetten,
maar dat gaat niet even zo.
Elke keer komt het gevoel weer terug,
De vlinders.
Je liet me hier alleen,
Maar de tijden van tranen zijn voorbij
jij hoort niet meer bij mij
je had een ander
je dacht dat het liefde was met haar,
maar dat was het niet, alleen jij zag het niet
ik hield echt van je
hoe kon je zoiets doen
je zei dat het wederzijds was
altijd aan mij vragen of jij de enige was voor mij
en je kon wel denken dat het niet zo was
maar je was de enige
en ik was de enige voor jou
in ieder geval dat zei je
waarom zei je niet gewoon dat je niet meer wilde
maar je ging vreemd
je had alleen maar hoeven zeggen dat je niet wilde
ik had je laten gaan.
Nu kijk je me weer aan
met die blik
die blik waarmee je altijd naar me keek ongeveer 2 jaar geleden
die blik die mij verliefd maakte
en waarom kijk je dan nu weer zo
ik wil je niet meer
dat zou me teveel pijn doen
ik zou mijzelf te kort doen
had gewoon gezegd dat je niet meer wilde
ik had je laten gaan!