Ik zit vast,
die drie geweldige dagen,
waar ik in zo veel heb beleefd,
beleef ik elke keer opnieuw,
ik kan het niet vergeten,
ik mis dan ook vooral jouw en het platteland,
waar ik gewoon thuis hoor,

Toen we elkaar voor het eerst aan keken,
wist ik gewoon ik moet ervoor gaan, ik wilde jouw dus ook niet meer laten gaan,
jouw blauwe ogen kan ik niet vergeten,
gespreken die wij hadden waren met jouw heel fijn,
al was het maar voor even,
maar toch is er ergens iets mis gegaan,
want je numer bleek niet te kloppen,
ik wilde je nog vragen, maar het was al te laat,
ik moest weg en ben gegaan zonder gedag te zeggen,
klein beetje hoop dat je me toch niet zou vergeten,
toch zit ik weer thuis met pijn,
omdat ik je heb laten gaan,
in me hoofd zit ik nog steeds bij jouw,
en dat kleine stukje wil ik niet kwijt, wat ik voel me daar zo fijn.