Een zinnige lente
De zon spreekt tot water
golven vertellen het later.
De duinen tasten zand,
stuiven het gras aan land.
Regen sproeit de wolken,
de wind draait in kolken.
Geuren bespelen hoeken,
bladeren noten en zoeken.
Het licht groeit door groen
aarzelt niet meer in doen.
Woorden benen de voeten
de letters spikkelen sproeten.
Ik bewandel nieuwe wegen
kom overal ópleven tegen,
aarde die de lente bindt
mijn lijf in alle zinnen vindt.
golven vertellen het later.
De duinen tasten zand,
stuiven het gras aan land.
Regen sproeit de wolken,
de wind draait in kolken.
Geuren bespelen hoeken,
bladeren noten en zoeken.
Het licht groeit door groen
aarzelt niet meer in doen.
Woorden benen de voeten
de letters spikkelen sproeten.
Ik bewandel nieuwe wegen
kom overal ópleven tegen,
aarde die de lente bindt
mijn lijf in alle zinnen vindt.
Reacties op dit gedicht
| De kleine Vos: | Donderdag, april 05, 2007 12:45 |
| Heerlijk het gevoel van de lente Sonja | |
| sunset: | Dinsdag, april 03, 2007 10:14 |
| Lenterig mooi. Maar ik herinner mij van vroegere lezingen dat je meer kunt dat dit (zo voelt het soms) verplicht rijmen. Liefs, sunset |
|
| Hilly N: | Dinsdag, april 03, 2007 08:40 |
| Een mooi gedicht. lentegroet, Hilly |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Anton van Amerongen | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 03 april 2007 | ||
| Thema's: | ||