Dement
Mijn stappen zijn moeizaam
eelt van de voeten gesleten
schoenen kapot gelopen
toch moet je lopen.
Mijn vingers worden zwaar
om steeds beweeglijk te zijn
de kloofjes bloeden steeds
bij elke activiteit.
De haren groeien niet meer
kaalheid heeft het gewonnen
geen thee meer drinken
bij de kapsalon.
Mijn jeugdfoto’s zijn vergeeld
het verleden is alleen een feit
door beelden van mijn jeugd
daarna is alles verloren.
Mijn ogen staren alleen
ze zien geen vogel meer
en mijn zoon is nu mijn man
ik ken alleen de bloem.
Ik weet het niet meer
ze zijn me ook vergeten
laat me maar zitten
achter mijn bloem.
Ik zit hier
in mijn vuile luier
stink een uur in de wind
maar ik ruik het niet.
Geen drankjes meer
alleen koude thee
niet in een beker
gewoon met een rietje.
Geen dagen meer
helemaal niets
dan zingen
achter de muur van ’t oude kerkhof.
05-02-‘02/0:31
Reacties op dit gedicht
| nikita: | Dinsdag, februari 05, 2002 13:07 |
| mooi gedicht, pakkend....jammer dat je in de eerste strofe ' toch moet je lopen' i.p.v ' toch moet ik lopen' hebt gekozen (omdat het hele gedicht in ik vorm is), en 2x het woordje ' steeds' in de tweede strofe is ook wat overbodig... | |
| pramodah: | Dinsdag, februari 05, 2002 11:29 |
| als ik er ook maar iets kan aan doen zal ik het nooit zover laten komen, ik wil als mens sterven in volle bewustzijn................ pramodah |
|
| Sheena: | Dinsdag, februari 05, 2002 03:11 |
| Angstaanjagend spookbeeld ............ als het ooit zover komt ..... wil ik dat de spuit al klaar ligt, om me te verlossen ... Sheena |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Di Angeli | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 05 februari 2002 | ||
| Thema's: | ||