Egel
Als een egeltje onder zijn stekels verweer ik mezelf tegen deze maatschappij.
Voel me weggedrukt en tekort gedaan.
Alleen, verberg ik me zodat niemand mijn harig en zacht lijfje zal ontdekken onder deze stekels.
Gevangen in mijn eigen hoofd en niemand die naar binnen mag.
Kijken die ogen nou allemaal naar mij?
En dat gelach, is dat om mijn stommiteit?
Nee, natuurlijk niet wie schenkt er nou aandacht aan iemand zoals ik?
Ik spring er niet uit, weet ook niet waarom ik dat zou willen.
Voel me weggedrukt en tekort gedaan.
Alleen, verberg ik me zodat niemand mijn harig en zacht lijfje zal ontdekken onder deze stekels.
Gevangen in mijn eigen hoofd en niemand die naar binnen mag.
Kijken die ogen nou allemaal naar mij?
En dat gelach, is dat om mijn stommiteit?
Nee, natuurlijk niet wie schenkt er nou aandacht aan iemand zoals ik?
Ik spring er niet uit, weet ook niet waarom ik dat zou willen.
Reacties op dit gedicht
| Cornelia.dvw: | Zaterdag, januari 31, 2009 10:40 |
| Jezelf zijn is meest waardevolle aan je persoonlijkheid. Je hebt je gedicht het met een zeer eigen kracht verwoord en dat maakt dat het voor mij bijzonder. Liefs, Cornelia |
|
| sunset: | Dinsdag, april 03, 2007 11:00 |
| Blijf gewoon wie je werkelijk bent. Wedden dat jij er dan wel ''uitspringt''. Tonend delend met een ondertoon van verlangen. Liefs, sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Hidden | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 03 april 2007 | ||
| Thema's: | ||