Ik sta hier aan de rand van de afgrond,
kijk naar beneden.
Altijd maar denken,
aan wat had kunnen zijn.
Ik heb er genoeg van,
het gaat echt niet meer.
Alles wat ik had gewild,
is van me afgepakt.
Het is nooit gelukt,
met mijn leven.
Altijd maar hopen,
dat het toch weer goed komt.
Maar dat is niet zo,
dat weet ik best.
Ik ben verbitterd, alleen,
niemand die wat om me geeft.
Liefde zal ik niet meer kennen,
ooit, maar nu niet meer.
Dat het ooit zover heeft kunnen komen,
zo heeft kunnen gaan.


Ik zou willen dat ik hier kon blijven staan,
nooit meer weggegaan.
Door met het leven zonder betekenis,
hopend dat het toch nog goed komt,
iets wat nooit zal gebeuren.
Elke dag sta ik hier weer,
met een reden.
Voor mij is het belangrijk,
dat ik durf.
Durf te springen,
zonder de grond te raken.
Wegvliegen van de problemen,
als een vogel door de lucht.
Weg, ergens heengaan,
waar niemand me kan vinden.


Een eenzame schim,
loopt weer eens door het gras.
Dat ben ik voor de zoveelste keer,
daar ga ik weer.
Dit keer weet ik dat het anders is,
ik zal een einde maken aan de problemen,
aan de mislukkeling die ik ben.
Het kan me niet schelen wat ze denken,
ik kan dit niet aan.
Ik kijk nog een keer om,
en dan is het te laat.