Koud en vermoeid bekijk ik de dag
alles veranderd, alle dingentjes die moeten, dingen die ik niet meer mag
verwarrend is de wereld om me heen
vechten moet ik zelf doen, maar het voelt zo alleen
de drukte in mijn leven
zorgde ook voor gezelligheid, als wat het maar voor even.
Nu is de strijd om te rusten en te kijken naar wie ik ben
alles onder wordt onder de loep genomen, ben ik wel zo als ik mezelf ken?
Langzaam weer bouwen aan een krachtig huis
Een huis van mijzelf, mijn lijf, mijn lichaam, zonder ruis.
Maar waarom moet het zo moeizaam lopen
Kan ik niet gewoon een nieuwe kopen?
Een lichaam wat alles kan en mag wat ik wil
niet meer zo koud, krachteloos en kil.
Nog even doorbijten naar een nieuwe dag,
die morgenochtend zeker weer begint, met een lach.
