De trein komt,
Ik zie je zitten.
Op de overweg vlak voor ons huis.
Waarom? ik ken je niet en toch heb ik je zoveel te vragen..
Ik ben naar je toegerend
en heb gevraagd of ik je kon helpen,
Nee, het enige woord dat ik van je heb gehoord.
Het mocht niet zijn, ik had het niet mogen zien
Of was het speciaal voor mij bedoeld misschien?
De pijn is niet te dragen, hoe ga ik dit ooit verwerken
Elke 5 minuten hoor ik hier een trein passeren,
het geluid van de bel, de trein en dan stil in mijn bed
angstig liggen wachten of ik die onvergetelijke klap terug zal horen.
Doe me dit niet aan
De bel gaat,
De trein nadert,
Ik schrik wakker
lig badend in het zweet.