Het eenzaamste geluid is de stilte in mij,
daar waar niemand is zei en woorden ontbraken.
Toch voel ik wanhoop,een stille traan rolt langs mijn wang.

Daar zit ik nu,voor eeuwig opgesloten.
Ik spits mijn oren kijk rond en zoek,ik bekijk zelfs iedere hoek.
Wat heeft het leven zin,als je jezelf haat?

Het wordt erger:De tranen glijdend over mijn wangen,tranen van verdriet en pijn.
De eenzaamheid slaat toe.
Waarom geeft er niemand om mij?
Waarom is het hier zo stil?

Je woorden raakte me diep binnenin:Zo koud,zo triest, vol verdriet.
Ik wou dat die woorden nooit waren uitgesproken.

De stilte overheerts mij,eenzaamheid slaat toe.
Waarom maak ik er geen eind aan?

Ik kan het niet meer aan,
je woorden ze raakte mij,de stilte is meer als anders.
Alles lijkt zo invoudig,maar dat is het niet.

Als je jezelf haat,als ander je haten.
Die woorden ze raakte me.
De tranen niet meer bij te houden.
De eenzaamheid word erger.
De stilte in mij.
Ik maak er een eind aan en vlug.

VAARWEL!!!
Het eenzaamste geluid,is de stilte in mij,daar waar niemand is zei,en woorden
ontbraken.