praten met de eenzaamheid...
Lange dagen
Moederziel alleen
Kijkend naar de klok aan de muur
'k Vraag me af of ze niet stilstaat,
is de tijd bevroren in de eenzaamheid ?
Praten tegen mezelf
Niemand die me antwoorden wil
Als de muren me konden begrijpen,
zouden ze dan een traan laten?
-x-
voor de lange eenzame dagen in het cvs-isolement...
Reacties op dit gedicht
| sad girl: | Vrijdag, april 22, 2005 00:41 |
| h0i, Gewoon BOM!! echt waar... Kort...en Erg Krachtig!!:D |
|
| Juva: | Vrijdag, februari 08, 2002 13:46 |
| Blijf niet alleen tegen jezelf praten joh, draai desnoods een willeukeurig telefoonnummer en begin te babbelen;) Als niemand antwoorden wil (kan? heb je 't wel gevraagd?) moet je misschien gewoon zelf een antwoord vormen, liefst waar jij je 't best bij voelt. Liefs. |
|
| Sofke: | Dinsdag, februari 05, 2002 20:33 |
| wouw.... | |
| erika: | Dinsdag, februari 05, 2002 19:40 |
| Eenzaamheid is heel moeilijk, maar als je je al heel lang eenzaam voelt, dan leef je op een gegeven moment alleen maar in jou eigen wereldje, hier heb ik helaas ook ervaring mee. Ik hoop dat je uit dat rot gevoel vandaan kan komen. sterkte Liefs erika |
|
| Jet van keken: | Dinsdag, februari 05, 2002 19:32 |
| Ik weet niet of die muren een traan laten, maar ik wel. Heb dat van mijn schoonzusje gezien, het is vreselijk. Dat beeld vergeet ik nooit meer. Heel veel sterkte Liefs Jet |
|
Over dit gedicht
| Auteur: insomnia | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 05 februari 2002 | ||
| Thema's: | ||