ik zwerf over de vlaktes van mijn ziel
ruwe rotsen trotseren de wind die waait
met kracht en zonder oog te hebben voor
de rest van de omgeving- het zand schuurt
waar de dag aanwezig zou moeten zijn
is de schemer niet gegaan toen de morgen
de nacht afwisselde en voelbaar is de schaduw
waarin ik het liefst zou verdwijnen – oplossen
voor een eeuwigheid of langer…
switi lobi: | Woensdag, april 11, 2007 13:54 |
Oefff meis, wat een gevoel geeft dit...er gloort altijd hoop, aan iedere horizon. Liefsliefs, switi lobi |
|
MizzTeaQ: | Maandag, april 09, 2007 14:05 |
Een pracht Q, even de kou, pijn en kilte en het warme en zachte het streven, en toch lijkt het mij dan je dit niet alleen behoeft te doorstaan... Kus! |
|
hendrika89: | Maandag, april 09, 2007 14:05 |
met heel veel bewondeirng gelezen, heel erg prachtig! Liefs, Tante Hendrika |
|
~White.Rose~: | Maandag, april 09, 2007 11:52 |
Sterk gedicht.Heel mooi geschreven, liefs, | |
Black Lord: | Maandag, april 09, 2007 10:21 |
mmmm stand vast en duidelijk mooi geschreven en ik verkies de eeuwigheid al na een dag maar wat is tijd als de ziel niet beter gebruikt dan in bekrompenheid ;) warme groet ***Wim**** |
|
lommert: | Maandag, april 09, 2007 09:56 |
krachtig gedicht...de schaduw kan aangenaam zijn;) stevige groet met zon willem |
|
Cora (ZIJ): | Maandag, april 09, 2007 09:44 |
Knap geschreven Q, vergat ik even te zeggen, | |
Cora (ZIJ): | Maandag, april 09, 2007 09:21 |
Nee he, niet dat "eeuwigheid en een dag he?" :-):-) hahahaha, |
|
Auteur: Quadesh | ||
Gecontroleerd door: Sunflower | ||
Gepubliceerd op: 09 april 2007 | ||
Thema's: |