Gedichten-Freaks
Zoeken
Nieuws
Wie doet wat
Aanmelden
Gebruikersnaam
Wachtwoord
Aanmelden
Wachtwoord vergeten?
Nog geen account? Registreer!
Registreren
×
Velden met een astriek (*) zijn verplicht!
Je schrijversnaam/gebruikersnaam*
Wachtwoord*
Bevestig wachtwoord*
E-mailadres*
Webadres
Geboortedatum
Land*
Selecteer je land
Nederland
België
Anders
Hoe heb je ons gevonden?
Ik wil per mail op de hoogte worden gehouden van leuke aanbiedingen van de Gedichten-Freaks en partners.
Registeren
Wachtwoord vergeten
×
Email adres
Versturen
Buien
Aan tafel zit hij daar
eenzaam en alleen
wanneer zijn vrouw naar hem toekwam
maar tegelijkertijd weer verdween
Weer vraagt hij zich af
wat heb ik misdaan
is dit mijn lot
moet ik zo heen gaan
Of is het enkel
een duistere periode
in het leven van deze man
en gaat hij morgen
ten onder?
Mensen kijken om zich heen
maar zien niets
want de man die hier gister zat
is heen gegaan
in alle rust
Zuchtend loopt hij verder
want wat mensen van hem denken
kan hem niets schelen
hij leeft van wat hij zichzelf
kan schenken
Een wolkpluim gaat op
en giechelend kriebelt het van binnen
zijn leven is omarmd
en bestaat inmiddels alleen uit beminnen
Reacties op dit gedicht
Joyce- vindt het leuk als je reageert op dit gedicht
Nog geen account bij Gedichten-Freaks?
Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres
Registreren en plaatsen
rovago
:
Maandag, april 09, 2007 14:35
Ontroerend mooi.
Liefs.
Den bompa
Over dit gedicht
Auteur:
Joyce-
Gecontroleerd door:
christina
Gepubliceerd op:
09 april 2007
Thema's:
[Verandering]
[Medeleven]
[JIJ]