Heb je jouw eigen waarheid al gelogen?
Is de leugen voor jou zo eerlijk en waar.?
Zit je stil in het schreeuwende verdriet ?
Daar waar je jouw tranen niet durft te laten drogen.

Zit je vast aan een strak gespannen zijden draadje?
wacht je nu angstig nog op die schaar.

Probeer je jouw zelf steeds weer te analiseren en jouw plaats in deze werkelijkheid daarmee te begrijpen?
Maar je snapt jezelf steeds maar weer wat minder omdat je elk begrip deed ontwijken.

Nu zie je jezelf in de spiegel starend met je ogen in een waas weg gaan.
Waarom lukt het niet om je ware ik te bekijken.
Maar zie je slechts over je wang een herkenbare als toch een vreemde rollende traan?

Je weet niet meer of je in de diepte alsnog het aller diepste zal bereiken.
En je vraagt je af hoe ver de verre, verte nog voor jouw zal gaan staan.

Dan geef je uiteindelijk met een afwijkende blik de waas maar weer weg.
draait je daarna van de spiegel weer terug naar je eigen wereldje bij jouw binnen.
Je snikt nog een laatste keer voor dat wat je tegen jezelf had gezegd,
omdat je weet dat je met deze leugen nooit zal kunnen winnen.

Omdat je al bent verdwaalt in je eigen zoveel geschreven zinnen.
Wat je al had gesproken daar in je eigen wereldje diep in de diepte bij jouw binnen.
daar waar de leugen zo eerlijk waar zal zijn.