Het is niet te geloven
zoveel gegeven en gedaan,
en dan toch ... die paar woorden:
'het is gedaan'

zoveel tranen,
zoveel pijn,
in duizend stukken en meer,
wederom onzekerheid.

jij was, nee bent mijn alles
bij jou voel ik me goed.
's Avonds in jouw armen
zo veilig en knus.
Dan kan ik de wereld even vergeten,
is het alleen jij en ik.

Jij ben veel meer voor mij,
dan gewoon die persoon waar ik zoveel van hou.
Je bent mijn steun, m'n knuffeltje en vriend,
jij bent mijn zielsverwant.

Jij alleen geeft mij zo'n gevoel
van bescherming en veiligheid
ook liefde en genegenheid.

Jij bent mijn vangnet, mijn houvast
als de duisternis weer grip op me krijgt
en ik weer aan die afgrond sta.

Ik kan en wil niet verder zonder jou,
ik leef liever in onzekerheid
dan jou te moeten verliezen
daarvoor zie ik je veel te graag.

Wat nu,
geen vangnet, geen hoop
staande aan de eeuwige afgrond
niet wetende waar de val me brengen zal.
Misschien naar de Eeuwige velden, misschien ook niet.

Een stem weerklinkt,
krachtiger dan ooit.
Probeer hem al weken het zwijgen op te leggen,
krijg maar geen controle.

Gek makend,
de wanhoop nabij
"Zie je wel, ieder is beter af zonder je"
wil niet luisteren ...
moet wel ...
weet niet wat te doen,
het gaat niet weg.
Ik word gek !!!
-xxx-