Eerst in het ziekenhuis beland.
Weer bijna aan de dood z'n kant.
Me ouders kwamen niet eens langs om mij te steunen.
Ik stond er alleen voor had niemand om op te leunen.
Toen liep ik weg, ik dacht dat me ouders me wel zoeken zouden.
Dat ze toch wel om me gaven, toch wel van me zouden houden.
Maar ze zochten me niet...
Ik heb een week bij Marcel gezeten met een hoop verdriet.
Toen ging ik op gesprek op school met de afspraak niet tegen me ouders te zeggen dat ik kwam praten.
Had ik nou focking nooit Marcels huis verlaten.
Ik werd per direct meegenomen naar mijn psychiater vanaf toen werd ik opgenomen.
Waarschijnlijk zal ik ook nooit meer thuis komen...
Nu ik hier zit en Marcel op verhoring is geweest zit hij vast.
Dat doet me verdriet, is voor mij een grote last!
Voor hoelang hij vast blijft zitten dat weet niemand.
Wist het maar iemand...
Ik heb wel ruzie met Marcel gehad.
Ik was hem ook even helemaal zat.
Maar weet ook dat ik dit hem helemaal niet heb gegunt.
Had ik me mond maar gehouden, dan had het allemaal zo anders gekunt.
Ik ben hem kwijt voor nu en altijd...
En niemand die echt weet wat voor leven ik lijd...
Ik mis hem met heel mijn hart...
Ik voel me schuldig, me hart is nu voor een groot deel zwart...
Marcel als je dit ziet of leest,
laat wat van je horen want jou kwijt raken is waar ik zo erg voor had gevreesd!!