Jezelf openstellen.
Je aan een onbekende openstellen
en daar alles vertellen.
Het zit steeds maar in mijn hoofd.
de te diepe gesprekken die eindigen
in honderden tranen over mijn wangen.
De vragen doen me pijn
het onderwerp beangstigd me.
Heb altijd alles weggestopt
en nu moet het weer naarboven komen.
Is dit echt wat ik wil?
Wil ik echt veranderen?
Het moet
van mij.
Reacties op dit gedicht
| Love Me Tender: | Vrijdag, april 13, 2007 22:47 |
| Je hebt alweer goed je gevoel neergezet...ik lees graag je gedichten! Het mooie van alles is dat ik veel mensen zoals jou ken. Als ik ze dan na een tijd weer opnieuw spreek zie ik dat het vroeg of laat steeds beter met ze gaat...je bent goed opweg. Groetjes en liefs + een fijn weekend toegewenst...van mij. | |
| Love Me Tender: | Vrijdag, april 13, 2007 22:43 |
| En waarom wil jij die tranen opnieuw voelen? Omdat je weet dat je nog niet verwerkt hebt wat je moet verwerken? Komt dit omdat je weet van binnen dat je wilt veranderen omdat je weet dat als je verwerkt hebt wat je nog moet verwerken het beter met je zult gaan? Het maakt niet uit wat je doet, zolang je maar doet wat goed voeld, want zo is het leven voor jou en een ieder ander bedoeld. Jezelf goed voelen en daar blij en trots op zijn...dat is de kunst. | |
| K*rstnn: | Donderdag, april 12, 2007 20:16 |
| Sterkte! Jij heet toch Naima?? of niet?(A) |
|
| red one: | Donderdag, april 12, 2007 19:27 |
| sterkte ik herken hier wel wat van mezelf in. liefs redje |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Imbroglio. | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 12 april 2007 | ||
| Thema's: | ||