Mijn vingers strak om de spijlen van het hek
Mijn tranen klinkend als zachte droevige muziek
Zouden al die mensen netzo veel van je houden
Als ik dat doe, zo intens en oprecht?
Graag was ik aan de andere kant van het hek
En het aller liefste kuste ik jou vaarwel
Maar ik ben niks meer, misschien een herinnering
Vaag of vervelend, koud of kil alleen jij weet dat
Door mijn vele tranen krijg ik een wazig zicht
Maar toch zie ik je liggen, vredig en mooi in je kist
Dit is je eeuwige afscheid, al zal ik er niet bij zijn
Ik sta verlaten op de 2e of zelfs 3e rang
Ik opende mijn ogen, want dit is mijn angst
Bang om je te verliezen, ookal ben ik je al kwijt
Je liep ooit weg, zonder een vaarwel
Ik moet afscheid van je nemen, straks is het te laat
De beelden van je begravenis maken dat ik zwijg
Ik wil het niet ik kan het niet, leven zonder jou
Al mijn dromen zijn geworden als een verdorde roos
Die ik stiekum soms wat water wil geven
Maar zelfs zijn blaadjes vallen keihard op de grond
Stap voor stap loop ik naar je toe
En probeer zachtjes de woorden uit mijn mond te krijgen
''Vaarwel mijn zonnetje vaarwel ziels maatje''