zilte traan
Langzaam loopt een zilte traan
rollend naar je hals toe
je kan het even niet meer aan
je bent het allemaal moe
maar dan kruipt een vinger onder
die traan en veegt het weg
en je beseft weer : ik ben bijzonder
al heb ik nu zo'n pech
die vinger veegt je wang
en een tweede traan uit je oog
de rest lijkt niet meer van belang
een lach trekt je mondhoeken weer omhoog
Reacties op dit gedicht
| Xanthippe: | Zondag, maart 10, 2002 14:18 |
| heel mooi ! kon ik dat maar zeggen, mor 'k geraak er niet meer uit, uit m'n put... 'k wil eruit en aan de andere kant ook weer niet... heel mooi geschreven, zoals al je andere ! het enige plezier da'k nog heb, gedichten lezen en die van jou zijn echt het lezen waard ! Xanthippe |
|
| Ils Blockhuys: | Maandag, februari 11, 2002 12:53 |
| Oh,Steven,hoe lief!! Zalig als iem. dat voor je wilt doen,he?! Mooi gezegd! Hou u goe! Greetz...Ils |
|
| Sheena: | Woensdag, februari 06, 2002 21:37 |
| Op 1 of andere manier helpt dit me een beetje, waarom weet ik niet, maar je woorden bieden troost .... mooi Steven ... stil ... Sheena |
|
| pramodah: | Woensdag, februari 06, 2002 16:57 |
| zilte tranen kun je ook zacht wegzoenen dat is nog beter........... pramodah |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Steven Vermeulen | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 06 februari 2002 | ||
| Thema's: | ||