Het begon allemaal op die ene nacht,
zo onverwacht, als een dief in de nacht,
had je mijn hartje gestolen.
Het leek zo allemaal echt en oprecht,
of was het toch alleen maar schijn.
paar dagen later had ik toch het ergste vernomen.
Eerst dacht ik stilletjes: nu heb ik het door!
maar een poosje later dacht ik alweer:
Ach, het stelde vast niets voor...
Loop ik ondertussen verloren op dit eindeloze dwaalspoor.
In ieder geval wil ik niet dat dit sporen achterlaat tussen ons, dus laat ik alles maar koelen.
Trek ik mij stilletjes terug en laat ik de tijd zijn werk doen
Och ja, ik sla er mij wel door,
hopelijk zie ik dan het einde van dit dwaalspoor.