Het lege perron
Daar op het lege perron,was waar ik mijn hart verloor.
Ik zag het toen nog niet,maar jij volgde een dood spoor.
Jij zei,ik denk dat ik niet meer van jou hou.
En liet mij daar staan op dat koude perron.
Waar onze liefde ooit begon.
Maar jij volgde uiteindelijk het dode spoor en was degene
die alles verloor.
Nu sta ik daar weer en laat herinneringen aan mij voorbijdrijven.
Over een liefde die niet kon blijven.
Ik zag het toen nog niet,maar jij volgde een dood spoor.
Jij zei,ik denk dat ik niet meer van jou hou.
En liet mij daar staan op dat koude perron.
Waar onze liefde ooit begon.
Maar jij volgde uiteindelijk het dode spoor en was degene
die alles verloor.
Nu sta ik daar weer en laat herinneringen aan mij voorbijdrijven.
Over een liefde die niet kon blijven.
Reacties op dit gedicht
| Gert: | Donderdag, april 19, 2007 10:06 |
| Deze is heel erg mooi. x |
|
| xUnkissed: | Dinsdag, april 17, 2007 16:27 |
| Heel mooi stilmakend verwoord. Gelukkig is het fictief en niet waar. Echte liefde blijft altijd bestaan. Liefss Catharina |
|
| *__niki__*: | Dinsdag, april 17, 2007 16:07 |
wauw, heel mooi. erg sterk geschreven..! liefs, carpe diem! |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Sandra Bot | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 17 april 2007 | ||
| Thema's: | ||