Ik onderdruk mijn tranen
Om mij door dit leven een weg te banen.
Als mijn gevoelens uitgeschakeld zijn.
Doet de rest veel minder pijn.

Er is van alles mis.
Weet dat er geen toekomst is.
Ik probeer rustig te blijven.
De tijd met vanalles te verdrijven.

Maar er is niets aan
Wil weg van dit saaie bestaan.
De ene dag gaat het toch weer goed.
De andere dag zakt terug de moed.

Ik probeer je te ontwijken.
Niet meer naar je te kijken.
Hoewel ik weet dat ik het toch doe.
Al die spanningen en tegenzin maken me verschrikkelijk moe.

Hopen kan ik niet meer.
Want het doet allemaal heel zeer.
Ik weet niet hoe jij je voelt.
Ik hou eigenlijk afstand maar zo is het niet bedoeld.

Tranen zijn er niet.
Toch heb ik groot verdriet.
Waarom is het allemaal zo ellendig verlopen.
En ik, stom, maar blijven hopen.

De angst die zo groot was en is.
Daardoor kwam het niet verder, liep het mis.
Die angst is altijd tussen ons blijven staan.
Toch vragen je ogen om aandacht kijken me smekend aan.

Is het echt over nou?
Nee want ik hou nog zielsveel van jou.
Ondanks de ellende van sommige dag.
Weet ik dat jij mij ook graag mag.

Ik hoop je toch weer wat vaker te zien.
Dat we vrienden kunnen blijven misschien?
Want het babbelen, lachen en roken is me alles waard.
Zonder jou voel ik me niets op deze aard.

18-4-07