Zwetend, trillend, overspoeld door angst
willen schreeuwen, gillen, maar het houden bij stilte
ik wil rennen, vluchten maar toch blijf ik staan
ik durf niet te bewegen, laat staan om weg te gaan.

De beelden, pijnlijk en schreeuwend om hulp
ik sta er zo dichtbij maar toch ben ik zo ver weg
onbereikbaar als een droom, die zich telkens weer herhaalt
maar toch zeker van de echtheid,
ik weet dat het bestaat.

De stemmen in mijn hoofd verwarren mij tot diep
proberen te negeren lijkt onmogelijk te zijn
ook al is het maar fictie, onderscheid ik het van echt
toch lijdt mijn hart angst, en stilletjes pijn.

En niet omdat het eng is
niet omdat het bijzonder is
gewoon omdat ik bang ben
voor de angst zelf…